بزرگتر نشدیم

سنمان بیشتر شد، اما ما ذره ای هم بزرگتر نشدیم 

شهرمان ماند زیر آوار و خواب ماندیم و با خبر نشدیم 

بره بودیم و منت چوپان بر سر ما همیشه سنگین بود 

در چراگاه سبز مان ماندیم ، راهی بیشه ی خطر نشدیم 

قصه های هزار و یک شب را کلمه کلمه به گوشمان خواندند 

در شب تیرگی گرفتاریم  ، عاشق رویش سحر نشدیم 

ما پذیرفته ایم که حتی در قفس نیز می شود خوش بود 

آسمان را نظاره کردیم و پی پرواز در به در نشدیم 

ما بهایی برای راستی و حس آزادگی ندادیم و 

در پی کشف روشنایی ها در غم و غصّه غوطه ور نشدیم 

مردمانی  کرخت و بی روحیم، بی خیال غرور و آزادی 

لایق این سیاهی و رنجیم ما که حاضر به درد سر نشدیم